Autobiografia Nelsona Mandeli

Posłuchaj

Życie jest bardzo pracowite. Czy "Długi marsz do wolności" zbierał kurz na twojej półce? Zamiast tego sięgnij po kluczowe idee już teraz.

Tutaj zarysowujemy powierzchnię. Jeśli jeszcze nie masz tej książki, zamów ją lub zdobądź audiobook za darmo na Amazon, aby poznać soczyste szczegóły.

O Nelsonie Mandeli

Nelson Mandela był południowoafrykańskim działaczem antyapartheidowym i przywódcą politycznym. Po spędzeniu 27 lat w więzieniu za popieranie antypartheidu, Mandela został prezydentem RPA. Został pierwszą czarnoskórą głową państwa i zdobył Pokojową Nagrodę Nobla za swoje działania na rzecz antypartheidu w RPA. Powszechnie uznawany za jednego z najbardziej wpływowych ludzi XX wieku oraz ikonę demokracji i sprawiedliwości społecznej, Mandela otrzymał ponad 250 wyróżnień. Dziś w RPA jest głęboko szanowany i określany mianem "Ojca Narodu".

Wiejskie dzieciństwo 

Mandela rozpoczyna swoją autobiografię od początku swojego życia. Urodzony w 1918 roku w Mvezo w RPA, w rodzinie wodza wioski, Mandela otrzymał imię Rolihlahla Mandela. To imię, Rolihlahla, jest bezpośrednio tłumaczone na "ciągnięcie za gałęzie drzew", co oznacza "awanturnika". Mandela później uzyska klanowe imię Madiba, a imię, z którego jest najbardziej znany, Nelson, zostało mu nadane przez jego pierwszego nauczyciela. 

Ojciec Nelsona był synem człowieka, który należał do domu Ixhiba, mniejszego domu klanu Madiba z plemienia Thembu. Ojciec Nelsona był działającym odpowiednikiem prezydenta dla Thembulandu. Był mianowanym, niedziedzicznym przywódcą. Jednak jego przywództwo zakończyło się, gdy Nelson był młody, z powodu przejawu niesubordynacji ze strony lokalnego białego sędziego. Ojciec Nelsona, który stracił pracę, sprawił, że Nelson dorastał w skrajnym ubóstwie, a on i jego matka musieli przenieść się do wioski o nazwie Qunu, niedaleko Umtaty, kiedy Nelson był niemowlęciem. To właśnie tam Nelson dorastał. W tej epoce w RPA większość ojców żyła z dala od swoich rodzin, często pracując w dużych miastach, takich jak Johannesburg. Dlatego też Nelson był wychowywany głównie przez matkę, która spędzała czas na uprawianiu kukurydzy i sorgo jako swojej pracy. 

Nelson spędził swoje dzieciństwo angażując się w walki na kije z chłopcami z innych wiosek i chodząc do kościoła z matką, która została metodystką, gdy Nelson był młody. Nelson rozpoczął edukację w stosunkowo młodym wieku jak na te czasy w RPA, ponieważ przyjaciele jego ojca - AmaMfengu (wysoko wykształceni miejscowi ludzie) zalecili wysłanie Nelsona do szkoły. Dlatego Nelson rozpoczął naukę w wieku 7 lat.

Po śmierci ojca Nelsona na chorobę płuc, gdy Nelson miał 9 lat, miejscowy regent Jongintaba zgłosił się na ochotnika, by zostać jego opiekunem. Dlatego Nelson i jego matka przenieśli się do królewskiej rezydencji Jongintaby i jego żony w tymczasowej stolicy Thembulandu, Great Place. Obszar ten był stacją misyjną kościoła metodystycznego, a później został silnie zsynteryzowany. Oznaczało to, że jego szkoła była nastawiona na zostanie urzędnikiem, tłumaczem lub policjantem. Ponadto, oznaczało to, że Nelson stał się w tym czasie o wiele bardziej religijny. 

Po rozpoczęciu pracy w lokalnym kościele, Nelson szczególnie zainteresował się historią. Na przykład rozwinął silną pasję do historii Czarnych i afrykańskich bohaterów. W tym czasie dowiedział się o bohaterstwie Afrykanów, w tym Ngangelizwe, broniących swojej ziemi przed Brytyjczykami. Na przykład wódz Joyi opisał Nelsonowi, jak Czarni żyli we względnym spokoju, dopóki biali ludzie nie najechali i nie zburzyli ich wspólnoty, tłumacząc wyzysk, jaki spotkał Afrykę Południową z rąk Jana Van Riesbecka. 

Następnie Nelson uczęszcza do Clarkebury Boarding Institute w dzielnicy Engcobo. Była to najwyższa instytucja edukacyjna dla Afrykanów, w tamtym czasie, w Thembuland. Początkowo Nelson z trudem przystosowuje się do innego środowiska. Koledzy nazywają go "wiejskim chłopcem", co czyni go outsiderem. Zaprzyjaźnia się jednak z dziewczyną o imieniu Mathona, która staje się jego pierwszą przyjaciółką. Zaprzyjaźnienie się z dziewczyną pokazuje różnicę między miejscem, w którym się wychował, a nowym środowiskiem, ponieważ w jego lokalnej społeczności kobiety traktowane są jako obywatele drugiej kategorii. Tożsamość Nelsona jako Afrykanina, a nie tylko Thembu czy Xhosa, wciąż się rozwija. Jego następna formalna edukacja, uczęszczanie do Weslayan College (największej szkoły dla Afrykanów na południe od równika), naraziła go na więcej możliwości nauki określających tożsamość. W tym czasie Nelson miał usłyszeć od poety Xhosa Krune Mqhayi. Wygłosił on inspirujący wykład o zderzeniu kultury europejskiej i afrykańskiej oraz zapoznał Nelsona z antyeuropejską retoryką. To popycha Nelsona do pasji afrykańskiego nacjonalizmu. 

W tym czasie Nelson nadal osiąga sukcesy w nauce, rozwijając jednocześnie swoją tożsamość. W wieku 21 lat Nelson studiuje na University College w Fort Hare w gminie Alice niedaleko Healdtown. Jest to jedyny ośrodek szkolnictwa wyższego dla czarnoskórych w RPA. Mimo, że Nelson ma inne poglądy niż wielu uczących go ludzi, ponieważ większość z nich miała kolonialne nastawienie, pozostał przyjazny dla swoich nauczycieli. Przedmioty, w które się zaangażował to angielski, antropologia, polityka, Native Admin i prawo rzymsko-holenderskie. W tym momencie Nelson chce zostać urzędnikiem lub tłumaczem w Native Affairs. Angażował się również w różne zajęcia pozalekcyjne, w tym w biegi długodystansowe, piłkę nożną, wygłaszanie przemówień, taniec i bycie częścią Komitetu Domowego. 

Jednak regent tamtejszych terenów zaaranżował ślub jego i kobiety o imieniu Justice. Oboje zgodzili się, że to nie jest to, czego chcieli i uciekli do Johannesburga. Ucieczka do Johannesburga pomogła mu również uciec od problemów politycznych, które pojawiły się w czasie, gdy był w szkole. Mandela stał na czele komitetu i wspierał bojkot studencki podczas drugiego roku, przez co został wydalony. On i Justice sprzedali dwa woły regenta, aby zebrać pieniądze na podróż, ale to doprowadziło do ścieżki kłamstw i oszustw. 

Johannesburg 

Mandela przybywa do Johannesburga i zdobywa pracę w kopalni złota jako stróż nocny. Według niego kopalnia złota była silnym znakiem opresji białych. Wielu Afrykanów codziennie harowało w wielkim kapitalistycznym przedsiębiorstwie, które przynosiło zyski tylko białym właścicielom.

Kłamstwa stały się również cechą jego życia w Johannesburgu. Po przyjeździe regent wzywa ich do powrotu do domu, ale zarówno Nelson jak i Justice odmawiają. W tym czasie spotykają się z prezydentem-generałem Xumą z ANC i pojawiają się kolejne kłamstwa. Prezydent-generał zostaje aresztowany za posiadanie pistoletu, który należał do Nelsona. Okłamawszy również swojego nowego właściciela, ks. J. Mathubo, Nelson dowiaduje się, że musi odejść i wprowadza się do pobliskiej rodziny Xhuma. Dostaje też pracę jako aplikant adwokacki u miejscowego prawnika Waltera Sisulu. W nocy kontynuuje studia na Uniwersytecie w SA, które zostały wstrzymane w momencie jego ucieczki.

Jeden z pracowników kancelarii prawnej Nelsona, Gaur Radebe, jest pierwszą osobą, która zapoznała Nelsona z komunizmem. Radebe jest prominentnym członkiem partii komunistycznej, a on, wraz z pierwszym białym przyjacielem Nelsona, Natem Bregmanem, próbował nawrócić 23-letniego Mandelę na komunizm. Mandela uczestniczy w tym czasie w wielu ich spotkaniach, ale jego szef ostrzega go, by unikał polityki. Mandela nie słucha jednak tej rady. Zamiast tego decyduje się na udział w sierpniowym bojkocie autobusu Alexandra z 1943 roku. Bojkot ten był dla Mandeli pierwszym doświadczeniem aktywizmu politycznego. Ich celem było zakwestionowanie rosnących cen biletów autobusowych. Co ważne, Mandela nie był jedynie postronnym uczestnikiem marszu; był jednym z najbardziej aktywnych członków podczas tego bojkotu. Mandela opisuje ten moment jako jeden z najbardziej przerażających i wzmacniających momentów w swoim politycznym życiu. 

W Johannesburgu kariera Mandeli nadal się rozwija, a po rezygnacji kolegi, który pełnił jego wymarzoną rolę, zapisał się na Uniwersytet Witwatersrand, by studiować licencjat z prawa. W tym czasie Nelson był jedynym czarnym studentem na tym kierunku. W związku z tym doświadczył ogromnej ilości rasizmu. Poznał jednak również wielu ludzi o znacznie bardziej liberalnym nastawieniu. W tym okresie Mandela po raz pierwszy miał problemy z nauką, osiągając słabe wyniki. 

 Narodziny bojownika o wolność 

Przez cały okres pobytu w Johannesburgu Mandela był mocno zaangażowany w działalność Afrykańskiego Kongresu Narodowego (ANC). Organizacja miała na celu pomoc wszystkim Afrykanom w RPA w uzyskaniu pełnego obywatelstwa. Mandela często uczestniczył w spotkaniach ANC i ostatecznie ANC stał się integralną częścią walki z apartheidem w RPA. Dodatkowo, powiązania Mandeli z partią komunistyczną miały ogromny wpływ na jego przyszłą walkę z apartheidem. 

W tym czasie Mandela bierze udział w dyskusjach, jako część ANC, na temat nadużyć rządu, segregacji i upokorzeń. ANC tworzy kartę zwaną African Claims. Mandela spotyka również człowieka o imieniu Anton Lembede. Anton jest Zulu z Natalu. On daje ANC wykład przeciwko kompleksowi niższości czarnych i dla "afrykanizmu". Mandela widział ten nacjonalizm Afrikanerów jako prototyp dla nacjonalizmu Czarnej Afryki, który Mandela uznał za jedyne antidotum na obce rządy i imperializm. 

W Wielkanoc 1944, Mandela i Dr Lionel Majombozi, mimo sprzeciwu szefa ANC, tworzą Youth League of the ANC, który byłby aktywizm-heavy. Mandela zostaje wykonawcą przy prezydencie. Jak ujmuje to Mandela, opisując swoje ówczesne odczucia: "Afrykański nacjonalizm był naszym okrzykiem bojowym, a naszym credo było stworzenie jednego narodu z wielu plemion, obalenie białej supremacji i ustanowienie prawdziwie demokratycznej formy rządu". Na tej podstawie Mandela argumentuje zdecydowanie za odrzuceniem jakiegokolwiek powiernictwa ze strony białych, co zostaje przyjęte.

Kolejny rok jest monumentalny w życiu osobistym Mandeli. Poznaje Evelyn Mase, szkolącą się pielęgniarkę z Engcobo w Transkei. Po spotkaniu Mandela wspomina, że opisywał Evelyn innym jako "cichą, ładną dziewczynę ze wsi". Oboje szybko się w sobie zakochują. W ciągu kilku dni od spotkania umawiali się na randki, a w ciągu kilku miesięcy Mandela zaproponował Evelyn małżeństwo. Evelyn przyjęła jego propozycję i w 1945 roku wzięli ślub. 

Coraz bardziej represyjne akty rządowe, na czele z przemocą ze strony policji, naznaczyły ten okres. Afrykański Związek Pracowników Kopalni, w połączeniu z partią komunistyczną, poprowadził strajk górników w 1946 roku. Policja wzięła bezwzględny odwet. Mandela był wciąż w kontakcie z partią komunistyczną w tym czasie, i on pytał więcej z liderem partii komunistycznej o to, dlaczego oni byli celowani i jak komunizm może być winny.

Później w 1946 roku Nelson i Evelyn Mandela przenieśli się do Orlando East. To był pierwszy dom Mandeli i pamięta, że często o nim myślał podczas zmagań w więzieniu. Tam też w 1946 roku urodził się jego syn, Madiba Thembekile. W 1947 roku przychodzi na świat córka, Makaziwe, ale niestety umiera w dziewiątym miesiącu. Wreszcie w 1950 roku rodzi się syn o imieniu Makgatho.

W 1947 roku Mandela stawał się coraz bardziej sceptyczny wobec komunizmu i krytyczny wobec angażowania w ANC zarówno komunizmu, jak i uczestników z Indii. Z tego powodu Mandela aktywnie uczestniczył w rozbijaniu spotkań partii komunistycznej. Jednak później w 1947 roku, jako nowo wybrany Transvaal EC ANC, zjednoczył ANC z TIC i NIC (oba kongresy indyjskie) w walce ze wspólnym wrogiem. Mimo to pozostał nieufny wobec zaangażowania Hindusów i komunistów. 

Rok 1948 był dla Mandeli trudny politycznie. Represyjna Partia Narodowa wygrała wybory krajowe w 1948 roku. Partia ta, kierowana przez dr Daniela Malana, opowiadała się za tym, aby apartheid został włączony bezpośrednio do prawa. Uważał on również, że Anglicy nie dominują już nad Afrikanerami. Te idee i późniejszy wzrost przemocy ze strony rządu doprowadziły do wzrostu mobilizacji aktywistów ANC. Ta mobilizacja kulminowała w strzelaniu przez policję do 18 podczas strajku generalnego 1 maja 1950 roku. 

W tym czasie Mandela zmienił zdanie na temat komunizmu, popierając teraz jego idee i angażując się w ANC. Studiował pisma Marksa, Engelsa, Lenina, Stalina i Mao. Trudno mu było zrozumieć niektóre z nich, ale wierzył, że wezwanie Marksa do rewolucyjnych działań okaże się ważne w walce ANC. 

Do kolejnych demonstracji zachęcają coraz bardziej represyjne ustawy rządu, w tym Ustawa o Oddzielnej Reprezentacji Wyborców i Ustawa o Władzach Bantu. Mandela wciąż obawia się udziału Hindusów i Kolorowych, ale po ogólnokrajowym głosowaniu potwierdzającym ich zaangażowanie w ANC, Mandela zmienia zdanie. 

Do 1952 roku członkostwo ANC konsekwentnie rosło, a masowe demonstracje były wyzwaniem dla rządu, by spełnić żądania grupy. Na poziomie indywidualnym Mandela rozważa, czy ANC powinien pójść drogą Gandhiego i nie stosować przemocy. Mandela został również aresztowany w 1952 roku za to, co wówczas nazywano "ustawowym komunizmem". Mandela otrzymuje za to wyrok w zawieszeniu.

 

The Struggle is My Life 

Przez rosnące obawy Mandela postanawia opracować coś, co nazywa "Planem Mandeli". Był to jego plan, jak ANC może nadal funkcjonować po tym, jak stał się nielegalny, co było oczekiwane.

Wykorzystuje swój wolny czas, aby kontynuować pracę w kierunku jego Bachelor of Law (LLB), ale nie udaje się wiele egzaminów i zamiast tego realizuje prawo bez LLB. Następnie, mógł rozpocząć swoją praktykę w 1952 roku. Jego praktyka cieszyła się dużym zainteresowaniem, gdyż była to jedyna wyłącznie czarna praktyka w RPA. 

Na wieść o rządowych planach przesiedlenia Czarnych z Sophiatown w ramach programu Western Area Removal, Mandela przeciwstawia się swojemu zainspirowanemu przez Gandhiego podejściu, publicznie opowiada się za przemocą i próbuje zorganizować przysłanie broni z Chin. Próby te były nieudane, a ANC skrytykował działania Mandeli i zakazał mu wstępu do ANC. Są też starania o pozbawienie Mandeli prawa do wykonywania zawodu. ANC nadal prze do przodu i sporządza listę swoich zasad, zwaną Kartą Wolności, która czerpie inspirację z idei socjalistycznych. 

Zdrada

W grudniu 1956 roku Mandela został aresztowany za zdradę stanu, wraz z 141 innymi osobami. On i inni zostali oskarżeni o spisek za popełnienie przemocy i próbę obalenia rządu i zastąpienia go państwem komunistycznym. Walka Mandeli jest pogorszona przez jego małżeństwo z Evelyn unraveling, pomimo posiadania ich 2 córki razem, Makaziwe. W 1957 roku Evelyn odeszła i zabrała wszystkie dzieci. Było to niezwykle trudne dla Mandeli, który głęboko kochał swoje dzieci. 

W następnym roku Mandela poznaje swoją drugą żonę, Nomzamo Madikzela. Mandela, pracownik socjalny w szpitalu, zaloty do niej przed złożeniem pozwu o rozwód z Evelyn. Nelson i Nomzamo biorą ślub w 1958 roku. Ich pierwsza córka, Zenani, rodzi się jeszcze w tym samym roku. Druga córka, Zindziswa, przyszła na świat w grudniu 1960 roku. 

W odniesieniu do procesu, wszystkie zarzuty aktu oskarżenia zostały wycofane, ale nowe zarzuty zostały przywrócone. Mandela został następnie ponownie aresztowany w marcu 1960 roku po tym, jak rząd ogłosił stan wyjątkowy po tym, jak policja zabiła 69 pokojowych demonstrantów w Sharpeville. Ponowne aresztowanie doprowadziło do wycofania się obrońcy Mandeli i musiał on bronić się sam. Mandela został ostatecznie uznany za niewinnego rok później.

The Black Pimpernel 

Po wygranym procesie Nelson Mandela natychmiast zszedł do podziemia. Ze względu na to, jak unikał policji poprzez skomplikowane przebrania, Mandela otrzymał przydomek Czarnego Pimpernela. Podczas pobytu w podziemiu ANC rozważa podjęcie działań zbrojnych i ostatecznie decyduje się na zorganizowanie odrębnego od ANC ruchu wojskowego. Ruch ten nazwano Umkhonto We Sizwe, czyli Włócznia Narodu, a przewodził mu Mandela. 

Nelson Mandela wyjaśnia w tej książce, że musiał korzystać z różnych bezpiecznych domów, aby uniknąć aresztowania. Jego ostatni przystanek, Liliesleaf Farm w Rivonii, to miejsce, gdzie rozpoczął kampanię sabotażową przeciwko liniom energetycznym i telefonicznym, elektrowniom, instalacjom wojskowym, połączeniom transportowym i biurom rządowym. Początkowo planował oszczędzać ludzkie życie, ale w 1961 roku decyduje się na rozpoczęcie bombardowań celów rządowych. 

Podczas tego okresu życia w ukryciu, Mandela mógł odwiedzić ogromną liczbę międzynarodowych przywódców, w tym wizyty w Kairze, Tunisie i Londynie. Przeszedł również szkolenie wojskowe w Addis Abebie. Udało mu się zrobić to wszystko i jeszcze w tajemnicy wrócić do Johannesburga. 

Rivonia

 

Znaleziony w Rivonii w 1962 roku Mandela został oskarżony o podżeganie do strajku i nielegalne opuszczenie kraju; za to Mandela został skazany na pięć lat więzienia. Takie traktowanie protestujących nie spotkało się z poparciem reszty świata, ONZ rozpoczęło sankcje przeciwko traktowaniu obywateli przez RPA. Więzienie było niezwykle poniżające, również, ale pogorszyło się, gdy Mandela został przeniesiony na wyspę Robben u wybrzeży Kapsztadu z powodu ustawy o sabotażu z 1962 roku. 

Po nalotach policji w Rivonii, w lipcu 1963 roku, znaleziono więcej materiałów obciążających i powiązanych z Nelsonem Mandelą. Te dowody doprowadziły ostatecznie do oskarżenia go o sabotaż, co było przestępstwem zagrożonym karą śmierci. Podczas swojej obrony powiedział: "Podczas mojego życia poświęciłem się tej walce narodu afrykańskiego. Walczyłem przeciwko białej dominacji, i walczyłem przeciwko czarnej dominacji. Pielęgnuję ideał demokratycznego i wolnego społeczeństwa, w którym wszyscy ludzie żyją razem w harmonii i z równymi szansami. Jest to ideał, dla którego mam nadzieję żyć i go osiągnąć. Ale jeśli będzie trzeba, to jest to ideał, za który jestem gotów umrzeć". Mandela został w tym procesie uznany za winnego i po podjęciu decyzji o rezygnacji z apelacji otrzymał wyrok dożywocia. Jednak międzynarodowa presja na RPA pomogła w uratowaniu jego życia. Na przykład grupa ekspertów ONZ zaleciła, aby amnestia została udzielona każdej osobie, która sprzeciwiała się apartheidowi. Za zarzuty wobec Mandeli groziła zazwyczaj kara śmierci. Mandela spędził w więzieniu 27 lat.

Robben Island: The Dark Years 

Jednym z trzech więzień, w których Mandela przebywał przez 27 lat, była Robben Island. Ten rozdział zawiera szczegółowe wyjaśnienie, jak wyglądało życie przez większość tego 27-letniego pobytu na Robben Island. 

Mandela opisał, jak musiał spędzić większość dnia na kruszeniu kamieni, co było niezmiernie męczące. Był często dyskryminowany na tle rasowym, strażnicy więzienni dawali mu i innym Czarnym Afrykanom mniej jedzenia, gorsze jedzenie i więcej pracy. Innym sposobem, w jaki więzienie dyskryminowało Czarnych Afrykanów, było zmuszanie ich do noszenia szortów przez cały czas pobytu. Inni mieli prawo nosić spodnie o pełnej długości, jeśli wolą. Mandela nie miał takiej możliwości. 

Ograniczenia dotyczyły również liczby odwiedzających go osób oraz otrzymywanych listów. Poza więzieniem, w czasie jego uwięzienia, zdjęcia jego i jego słowa były zakazane w miejscach publicznych. 

W więzieniu Mandela mimo tych mrocznych lat nadal wykorzystywał ten czas do politycznego organizowania ludzi. Konkretnie, argumentując przeciwko okrucieństwu strażników. Dodatkowo, nadal prowadził działania od przodu. W 1966 roku zorganizował strajk głodowy, zostawiając notatki w pustych pudełkach po zapałkach i pod stertami brudnych naczyń. Strajk ten miał na celu przyczynienie się do poprawy warunków życia na Robben Island. Ostatecznie strażnicy wzięli udział w strajku. Władze więzienia rozumiały, że strajk to dużo dla więzienia. Dlatego też przychyliły się do próśb więźniów.

Podczas pobytu w więzieniu środowisko zewnętrzne jeszcze bardziej pogłębiło swoją wrogość. Państwo policyjne stawało się coraz bardziej brutalne. W Zimbabwe pojawiły się ruchy wyzwoleńcze i walki ANC. Wewnątrz, Mandela był w stanie rozwinąć grupę zwaną ANC High Organ. Byli to ludzie, którzy zostali osadzeni na Robber Island i wspierali sprawy ANC.

Robben Island: Początek Nadziei 

Polityczna mobilizacja Mandeli podczas pobytu na Robben Island nie poszła na marne. Po jego strajkach i lobbingu widać było poprawę w więzieniu. Mandela zdołał przekonać władze więzienia, aby zaczęły organizować chrześcijańskie nabożeństwa w znajdującym się na miejscu kościele. Pozwolono mu również założyć ogród i grać w tenisa z innymi więźniami. 

Pomimo tych ulepszeń, Mandela nadal był postrzegany jako zagrożenie i był odpowiednio traktowany. Rosły plany zamachu na niego, ale wciąż istniały pozytywy, które Mandela mógł dostrzec. Jeden z najsurowszych strażników, pułkownik Piet Badenhorst, zmienił zdanie w czasie pobytu Mandeli. Przeszedł od ogromnie rasistowskich zachowań przez wiele lat do życzenia Mandeli i jego ludziom powodzenia po odejściu Badenhorsta z pracy. To zachęciło Mandelę, że dobro może być zaszczepione w każdym. 

Mandela wykorzystał również swój pobyt w więzieniu na Robben Island jako okazję do edukacji innych. Założył tzw. uniwersytet w obrębie więzienia, z programem nauczania zorganizowanym przez starszych więźniów ANC. Edukacja ta obejmowała pomoc więźniom w zdobywaniu wiedzy o ANC. Mandela napisał również część swoich wspomnień, które przemycił z więzienia. Podobno wiele części tych wspomnień składa się na tę autobiografię.

W pewnym momencie podczas odbywania kary pojawiły się plotki, że ktoś mógłby pomóc Mandeli w ucieczce z więzienia. Po dłuższym zastanowieniu się nad tą opcją, Mandela postanowił z niej nie skorzystać. Była to mądra decyzja, ponieważ plan ucieczki okazał się ostatecznie ukartowany. 

W 1980 roku powstała kampania Free Mandela, której popularność rosła bardzo szybko. 

Rozmowa z wrogiem 

Od 1984 roku Winnie, druga żona Mandeli, mogła odwiedzać Nelsona.

Na zewnątrz ciągłą przemoc stosował MK. W 1983 roku w wyniku ataku bombą samochodową zginęło 19 osób, w tym cywile. Ten moment spowodował dalszą eskalację przemocy po obu stronach. Na podstawie tych eskalacji, rząd zaoferował Nelsonowi Mandeli wolność w 1985 roku, pod warunkiem, że będzie on skłonny wyrzec się przemocy. Mandela odrzucił tę ofertę. 

Mimo odrzucenia oferty, Mandela nadal prowadził aktywne działania polityczne. Rozsyłał sygnały o możliwości alternatywnych negocjacji. Przez cały czas, w 1986 roku ogłoszono stan wyjątkowy. W tym samym roku Mandela spotkał się z ministrem sprawiedliwości Kobie Coetsee. Negocjacje nadal się rozwijały, a w 1988 r. powołano grupę roboczą, w której skład weszli Mandela i kilku wysokich urzędników. Mimo to Mandela nadal odmawiał wyrzeczenia się walki zbrojnej ANC. ANC dystansuje się jednak od partii komunistycznej i odrzuca swoją wcześniejszą koncepcję rządów większościowych. 

Po wielu latach mieszkania na Robben Island, Mandela otrzymał w 1988 roku nowy dom więzienny. Victor Verster był o wiele milszy niż jego poprzednie więzienne "domy", był to uroczy domek z kucharzem. W tym czasie Mandela mógł korzystać z wolności podobnych do tych, jakie przysługują wolnym ludziom. Miał prawo do wizyt grup politycznych, takich jak Zjednoczony Front Demokratyczny i Masowy Ruch Demokratyczny. 

Do 1989 roku wielu więźniów politycznych, którzy zostali aresztowani w tym samym czasie co Mandela, zostało zwolnionych. Dodatkowo nowy prezydent RPA, De Klerk, dążył do likwidacji apartheidu. Nelson Mandela spotkał się z De Klerkiem wkrótce po tym, jak został prezydentem, a Nelson Mandela został ostatecznie uwolniony po 27 latach więzienia, 11 lutego 1990 roku. 

Freedom

Po uwolnieniu Mandeli w Kapsztadzie odbyła się wielka parada i tłumy zwolenników. Było to dezorientujące dla Mandeli, który był tak przyzwyczajony do tego, że ludzie byli przeciwni jemu i jego ideom. Wkrótce po tym uwolnieniu spotkał się z ANC. Nie był to jednak koniec historii Mandeli. Wciąż narastała opozycja wobec ANC ze strony wielu osób posiadających władzę w RPA, w tym zuluskiego wodza Mangosuthu Buthelezi, szefa Partii Wolności Inkatha, oraz zuluskiego króla Goodwilla Zwelithini. Miesiąc po tym, jak Mandela spotkał się z ANC, to uczucie przerodziło się w działanie - wybuchły walki, a policja zaatakowała demonstrantów ANC. 

Wobec nasilającej się przemocy, ANC ostatecznie zgodził się zawiesić walkę zbrojną w sierpniu 1990 roku. Mimo to członkowie ANC nadal byli atakowani, w tym przez IFP, partię wodza Zulu Mangosuthu Bethelezi'ego. Po tym wydarzeniu Mandela spotkał się z Bethelezi, aby spróbować znaleźć sposób na zawarcie pokoju, ale nie udało się to. 

Przez cały ten czas Mandela starał się wywierać pozytywny wpływ. Na przykład, często podróżował z powrotem na Robben Island, aby przekonać więźniów MK do przyjęcia amnestii. Jednak jego drugie małżeństwo rozpadło się w kolejnych latach. To było po Winnie miał skazany, w lutym 1991, o porwaniu. 

W 1992 r. kontynuowano potajemne ataki na członków ANC. Sytuację pogorszyły dalsze ataki IFP i groźby rządu wobec ANC. Następnie, w połączeniu ze strajkiem generalnym w sierpniu 1992 r., zostaje ostatecznie podpisany protokół ustaleń między Nelsonem Mandelą a rządem RPA, kierowanym przez De Klerka.

Ten Record of Understanding byłby początkiem ruchu Mandeli w kierunku zostania prezydentem. W grudniu kierownictwo ANC zdecydowało się na serię tajnych rozmów dwustronnych z rządem. Po pierwsze, zdecydowano, że każda partia, która uzyskała powyżej 5% w wyborach powszechnych powinna mieć proporcjonalną reprezentację w gabinecie. Decyzja ta

oznaczało, że ANC będzie musiało współpracować z partią narodową, co uaktywniło kontrowersje wewnątrz ANC.

Mandela zdobył Pokojową Nagrodę Nobla w 1993 roku, na podstawie swoich wieloletnich wysiłków w walce o prawa Czarnej Afryki. Następnie rozpoczyna kampanię wyborczą, w wyniku której ANC, partia z której startuje, zdobywa 62,6% głosów. De Klerk wygłosił łaskawą mowę ustępstw, popierając Mandelę i Mandela tworzy swój nowy rząd. Ten rząd adoptować socjalistyczny pomysł, z naciskiem na bycie demokratyczny, nonracial rząd. 

Mandela zakończył książkę tłumacząc, że Długi Marsz do Wolności dla Czarnych nie został jeszcze zakończony. Żałuje, że nie mógł odpowiednio służyć swoim poglądom, matce i swoim dzieciom. Jednak jego głód wprowadzania zmian pozostał. 

Podsumowanie i analiza końcowa "Długiego marszu do wolności

Long Walk to Freedom to autobiografia byłego prezydenta RPA Nelsona Mandeli, jednego z najbardziej wpływowych ludzi XX wieku. Wydana w 1994 roku, Long Walk to Freedom śledzi życie Mandeli od jego wczesnych lat, poprzez doświadczenia związane ze spędzeniem 27 lat w więzieniu na Robben Island pod rządami apartheidu. Ostatnie rozdziały książki opisują polityczny awans Mandeli po wyjściu z więzienia oraz to, jak pomimo jego walki z segregacją społeczną w kraju, objawy apartheidu w RPA pozostały. Film "Long Walk to Freedom" został zaadaptowany na potrzeby filmu, w którym Idris Elba gra Nelsona Mandelę. 

Ocena

Długą drogę do wolności oceniamy na 4,3/5. Jak oceniasz autobiografię Nelsona Mandeli na podstawie tego podsumowania?

PDF, darmowy Audiobook, infografika i animowane streszczenie Długiego marszu do wolności

Jesteś nowy w StoryShots? Pobierz PDF, infografikę, darmowy audiobook i animowaną wersję tego podsumowania w naszym serwisie darmowa aplikacja z najwyższej półki. Została wyróżniona przez Apple, Google, ONZ i The Guardian jako jedna z najlepszych na świecie aplikacji do czytania i nauki.

Czego dowiedziałeś się z podsumowania książki Długa droga do wolności? Jaki był Twój ulubiony fragment? Skomentuj poniżej lub napisz do nas na Twitterze @storyshots.

Często zadawane pytania na temat Długiego marszu do wolności (FAQ)

---

Powiązane książki

• Poszukiwanie sensu przez człowieka przez Viktora Frankla
• Ziemia obiecana przez Baracka Obamę
• Autobiografia Martina Luthera Kinga przez Martina Luthera Kinga Jr (otwarty w aplikacji)
• Gandhi przez Mahatmę Gandhiego (otwarty w aplikacji)
• Śmiałość nadziei przez Baracka Obamę (otwarty w aplikacji)
• Urodzony jako zbrodnia przez Trevora Noah (otwarty w aplikacji)
• Jak być antyrasistą przez Ibrama X. Kendiego (otwarty w aplikacji)
• Co wiem na pewno przez Oprah Winfrey (otwarty w aplikacji)
• Can't Hurt Me przez Davida Gogginsa (otwarty w aplikacji)
• Stając się przez Michelle Obamę (otwarty w aplikacji)
• Ziemia obiecana przez Baracka Obamę
• Blackout przez Candace Owens
• Kasta przez Isabel Wilkerson

• Zapisz