Dlaczego białym ludziom tak trudno jest mówić o rasizmie

Spis treści show

Życie staje się pracowite. Ma Biała Kruchość: Dlaczego białym ludziom tak trudno jest mówić o rasizmie zbierał kurz na twojej półce? Zamiast tego, weź teraz kluczowe pomysły.

Tutaj zarysowujemy powierzchnię. Jeśli jeszcze nie masz tej książki, zamów ją książka lub uzyskać audiobook za darmo na Amazon, aby poznać soczyste szczegóły.

Synopsis

Biała Kruchość: Dlaczego białym ludziom tak trudno jest mówić o rasizmie to książka z 2018 roku, która zagłębia się w relacje rasowe w Stanach Zjednoczonych. Ta książka jest skierowana przede wszystkim do białych ludzi. Autor, Robin DiAngelo, opisuje białą kruchość jako to, jak biali ludzie stają się defensywni, gdy mówi się im, że korzystają z rasizmu. Książka podaje przykłady, dlaczego biała kruchość istnieje. Ponadto, Robin DiAngelo wyjaśnia negatywny wpływ białej wrażliwości i jak możemy jej przeciwdziałać. Książka kończy się konkluzją, że najlepszym sposobem na radzenie sobie z rasizmem jest proaktywne stawianie wyzwań białym ludziom.

Perspektywa Robina DiAngelo

Autorka tej książki, Robin DiAngelo, jest amerykańską akademiczką. Od wielu lat pracuje w ramach specjalizacji krytycznej analizy dyskursu i studiów nad białością. Od ponad dwudziestu lat jest edukatorką w kwestiach dotyczących sprawiedliwości rasowej i społecznej. Ponadto, Robin pracowała jako profesor edukacji wielokulturowej na Westfield State University. Obecnie jest profesorem nadzwyczajnym edukacji na University of Washington. DiAngelo ukuła termin "biała kruchość" w 2011 roku, w ramach jednej ze swoich prac naukowych.

DiAngelo opiera dużą część tej książki na swoich doświadczeniach jako profesjonalnego konsultanta ds. różnorodności. W tym czasie prowadziła warsztaty z zakresu różnorodności dla firm i innych organizacji. Podczas tych warsztatów po raz pierwszy zauważyła, jak bardzo biali ludzie bronią się przed czerpaniem korzyści z rasizmu.

Rozdział 1 - Wyzwania związane z rozmową z białymi ludźmi na temat rasizmu

Ten rozdział oferuje wprowadzenie do dwóch głównych wyzwań związanych z rozmową z białymi ludźmi na temat rasizmu. DiAngelo opisuje je jako:

Ograniczone rozumienie socjalizacji
Uproszczone rozumienie rasizmu

Biali ludzie zostali uspołecznieni, by widzieć, że rasa ma znaczenie. Jednak nie zastanawiają się nad swoją rasą i jej wpływem. DiAngelo wyjaśnia, w jaki sposób ta socjalizacja nastąpiła poprzez zachodnie ideologie indywidualizmu i obiektywizmu. Posiadanie indywidualistycznej idei świata oznacza, że widzisz tylko swoje doświadczenie. Nie widzisz siebie kolektywnie z białymi ludźmi.

Nazwanie rasy jest jednak krytycznym elementem budowania umiejętności międzyrasowych. Stąd też konieczne jest krytyczne zaangażowanie się w temat rasy. Ponadto, biali ludzie muszą rozważyć wpływ bycia członkiem swojej grupy rasowej. To zrozumienie jest potrzebne do przezwyciężenia białej kruchości, ponieważ pomaga zbudować naszą rasową wytrzymałość.

Rozdział 2 - Rasizm i biała supremacja

Ten rozdział skupia się na tym, jak rasa jest jedynie społecznie skonstruowana. Musimy zrozumieć rasę, zanim zajmiemy się rasizmem i słabością białych.

Społeczeństwo wzmacnia pogląd, że rasa jest związana z dużymi różnicami genetycznymi. Wbrew powszechnemu przekonaniu, rasa nie jest rzeczywistością genetyczną.

Różnice w kolorze naszej skóry nie korelują w sposób wiarygodny z leżącymi u podstaw różnicami genetycznymi. Są to jedynie powierzchowne różnice związane z geografią, w której adaptowali się przodkowie ludzi. Oznacza to zatem, że rasę można postrzegać raczej jako konstrukcję społeczną niż prawdę biologiczną. Albo, mówiąc prościej, rasa to tylko zbiór idei stworzonych w ramach danej kultury. Idee te kierują naszymi myślami i działaniami.

Nasze obecne społeczne rozumienie rasy wciąż opiera się na różnicach genetycznych. Takie rozumienie oznacza, że jesteśmy uwarunkowani, aby postrzegać i traktować pewne grupy ludzi w specyficzny sposób. DiAngelo używa USA jako przykładu. Wyjaśnia, jak rasa historycznie służyła do rozwiązywania sprzeczności leżących u podstaw powstania tego kraju. Stany Zjednoczone zostały stworzone na fundamencie "równości", ale tak nie jest w rzeczywistości. Zamiast tego kraj został zbudowany na skrajnych nierównościach, z europejskimi Amerykanami posiadającymi niewolników, zniewalającymi Afroamerykanów.

Aby uzasadnić ten brak równości w USA, nauka o rasie została wprowadzona w XVIII wieku przez europejskich Amerykanów. Nauka o rasach była formą pseudonauki, która twierdziła, że Afroamerykanie są genetycznie gorsi od Europejczyków. Opierając się na tym założeniu, Europejczycy nadal zapewniali Afroamerykanom mniej praw. Dodatkowo, Europejczycy otrzymali pewne przywileje. Dlatego też nierówność między Afroamerykanami a Europejczykami była uzasadniona pseudonauką. Ta nierówność utrzymuje się do dziś. Był to również początek tego, co teraz widzimy jako rasowe oznaczenia "czarny" i "biały".

Dziś bycie postrzeganym jako biały nadal wiąże się z prawnymi, politycznymi, ekonomicznymi i społecznymi przywilejami. Posiadanie tych przywilejów prowadzi do odmowy tych samych przywilejów dla innych. Przed abolicją biali ludzie mieli prawo do posiadania niewolników. Po abolicji biali ludzie zachowali takie rzeczy jak prawo do głosowania, podczas gdy nie-biali ludzie nie mieli tego prawa. Te historyczne fakty sprzyjają supremacji białych, w której biel lub białe doświadczenia są postrzegane jako ideał.

Białość była używana jako konstrukt społeczny przez wiele lat. Na przykład termin "biały" był używany tylko w odniesieniu do niektórych grup etnicznych z Europy. Nie obejmowało to Irlandczyków i Włochów aż do końca XIX wieku. Aby te grupy mogły ostatecznie zostać zaakceptowane jako białe, musiały zasymilować się do ustanowionych społecznych konstruktów białości. Musieli na przykład nauczyć się angielskiego i zostawić za sobą swoje stare języki. Ta zmiana w zachowaniu pokazuje, że rasa nie jest naturalnym rozróżnieniem pomiędzy dwoma istniejącymi wcześniej grupami "białych" i "czarnych" ludzi. Zamiast tego, rasa dotyczy społecznej wyższości i niższości. Dlatego nierówność rasowa jest systemowa. Była i jest przesiąknięta społecznymi, kulturowymi, politycznymi i ekonomicznymi realiami kraju.

Dysproporcje we współczesnej Ameryce są przykładem tej systemowej nierówności. Biali ludzie stanowią:

100% dziesięciu najbogatszych Amerykanów
90% Kongresu USA
96% gubernatorów stanów USA
100% głównych doradców wojskowych USA
84% profesorów uniwersyteckich zatrudnionych w pełnym wymiarze godzin
90-95% osób, które decydują o tym, jakie programy telewizyjne, albumy muzyczne i książki są produkowane i publikowane

Rozdział 3 - Rasizm po ruchu praw obywatelskich

Załóżmy, że przyjmiesz uproszczone rozumienie rasizmu. W takim przypadku uwierzysz, że ruch praw obywatelskich zakończył rasistowskie praktyki w Ameryce. Zamiast tego, rasizm jest systemowy i ma duże możliwości adaptacyjne. Rasizm przenika do nowoczesnych norm, polityk i praktyk. Dlatego widzimy podobne wyniki rasowe, jak przed ruchem praw obywatelskich.

Współczesny rasizm utrzymuje się dzięki ideologii color-blind. Ślepota na kolory może wydawać się mieć dobre intencje. Jednak twierdzenie, że nie widzisz rasy, sprawia, że trudno jest zająć się nieświadomymi przekonaniami rasistowskimi. Zaprzeczanie, że widzisz rasę, może zaprzeczać rzeczywistości rasizmu. Przyjęcie neutralnego rasowo języka niewiele daje w kwestii rasizmu we współczesnym świecie.

Na przykład, społeczeństwo amerykańskie nie akceptuje już otwarcie wyrażania uprzedzeń rasowych. Jednak język neutralny rasowo sprawia, że coraz trudniej jest wykryć uprzedzenia rasowe. W związku z tym, uprzedzenia te pozostają nieświadome. Te nieświadome uprzedzenia są pokazywane przez dzielnice w Ameryce, które są podzielone na grupy rasowe. Prawnie usankcjonowana segregacja może być przeszłością, ale współcześni Amerykanie nadal są podzieleni ze względu na miejsce zamieszkania. Biali Amerykanie decydują, gdzie chcą mieszkać i żyć z dala od Czarnych Amerykanów. DiAngelo opisuje zjawisko białej ucieczki. White flight to sytuacja, w której biali ludzie decydują się opuścić dzielnice, w których 7% lub więcej mieszkańców jest czarnych.

Biali ludzie opisują te dzielnice jako "niebezpieczne" lub "pełne przestępczości". Stały się one kryptonimami dla czarnych dzielnic. Dla porównania, białe dzielnice są opisywane jako "bezpieczne" i "czyste". Oznacza to, że biali ludzie mogą być rasistami, nawet nie wyglądając na takich lub nie zdając sobie sprawy ze swoich uprzedzeń.

Skutkiem tej segregacji jest to, że biali ludzie uczą się w białych szkołach i są otoczeni przez białych ludzi w pracy i w mediach, które konsumują. Ta izolacja oferuje wskazówkę, dlaczego biali ludzie są nieświadomi problemów rasizmu. Nie widzą go, więc nie przyznają się do niego.

Rozdział 4 - Jak rasa kształtuje życie białych ludzi?

W tym rozdziale DiAngelo wprowadza osiem fundamentalnych aspektów białej kruchości. Opierają się one na identyfikacji rasowej i wzmocnieniu:

Poczucie przynależności. Gdziekolwiek biała osoba spojrzy w danej kulturze, widzi innych białych ludzi. Widzą liderów, autorów i celebrytów. Kultura zdominowana przez białych ludzi wysyła wiadomość do białych ludzi "należysz tutaj" i wiadomość do czarnych ludzi "nie należysz tutaj".
Wolność od ciężaru rasy
Swoboda przemieszczania się
Bycie uzasadnionym etykietą bycia "sprawiedliwym
Etykietowanie siebie jako niewinnych rasowo. Biali ludzie często kojarzą czarnych i latynoskich mężczyzn z przestępczością z powodu ich wizerunków w mediach. W związku z tym postrzeganie przez białych ludzi poziomu przestępczości w danej dzielnicy jest bezpośrednio skorelowane z tym, ilu młodych, kolorowych mężczyzn tam mieszka. Przekłada się to również na wymiar sprawiedliwości w sprawach karnych. Policja i sędziowie nieproporcjonalnie często aresztują, skazują i zabijają czarnych i latynoskich mężczyzn
Segregacja rasowa
Biała solidarność
Nieświadomość rasowej historii kraju.

Te aspekty sprawiają, że biali ludzie romantycznie wspominają stare dobre czasy i chronią przewagę białych. Do tego czarni ludzie zazwyczaj nie mają takich samych doświadczeń w życiu. DiAngelo zwraca uwagę, że biały przywilej nie oznacza, że wszyscy biali ludzie mają łatwo. Biali ludzie też mogą mieć trudności. Zamiast tego, biały przywilej oznacza po prostu, że biali ludzie cieszą się pewnymi korzyściami z powodu swojej białości.

Rozdział 5 - Binarne dobro/zło

Po ruchu praw obywatelskich pojawił się binarny. Ludzie wierzyli, że złośliwe akty skrajnych uprzedzeń są rasistowskie i że tylko źli ludzie popełniają te czyny. Ta norma kulturowa to binarność dobry/zły. Biali ludzie zaczęli kojarzyć działania, które wyglądały jak południowe ataki białych supremacjonistów w latach 50. i 60. jako rasizm. Ta binarność nie jest pomocna. Uniemożliwia przeciętnemu białemu człowiekowi zrozumienie mniej jawnych form rasizmu. Brak zrozumienia oznacza brak działań w walce z rasizmem.

Zasadniczo mamy teraz karykaturalne rozumienie tego, czym jest rasizm. Skrajne przykłady rasizmu, które doprowadziły do zmian w prawie, są teraz tym, co biali ludzie postrzegają jako rasizm. Większość białych ludzi chce widzieć siebie jako miłe, moralne jednostki. Ponieważ rasizm jest teraz kojarzony prawie wyłącznie z tymi ekstremalnymi aktami, źle reagują na to, że ktoś wskazuje im na rasistowskie zachowania. Biali ludzie mogą wierzyć, że są niesprawiedliwie obrażani, oceniani lub atakowani.

Te uczucia niesprawiedliwości są podstawą białej kruchości. Poczucie niesprawiedliwego obrażania się prowadzi do zachowań obronnych.

Rozdział 6 - Anty-czarność

Chociaż supremacja białych dotyka wszystkich ludzi koloru, czarni są prawie zawsze przedstawiani jako ostateczni rasowi "inni". Z tego powodu istnieje unikalnie antyczarny sentyment integralnie związany z białą tożsamością.

DiAngelo wyjaśnia, jak anty-czarność jest zakorzeniona w dezinformacji, bajkach, perwersjach, projekcjach i kłamstwach na temat Afroamerykanów. Dlatego wśród białej populacji istnieją sprzeczne uczucia wobec czarnych ludzi. Niektóre z tych emocji to życzliwość, uraza, wyższość, nienawiść i, co najbardziej podstawowe, poczucie winy. Biali ludzie mają poczucie winy z powodu przeszłych i obecnych systematycznych przewinień wobec czarnych ludzi.

DiAngelo co ważne zwraca uwagę, że ta antyczarność tkwi we wszystkich białych ludziach. Wynika to ze społeczeństw, w których dorastamy. Wszyscy biali ludzie czerpią korzyści z rasizmu. Korzyści z rasizmu nie mają nic wspólnego z angażowaniem się w akty jawnej dyskryminacji rasowej. Biali ludzie czerpią korzyści z rasizmu, czy im się to podoba czy nie.

Nie ma możliwości, aby biała osoba dorastała w naszym społeczeństwie i czerpała z niego korzyści, nie mając uprzedzeń rasowych. Jest tak dlatego, że społeczeństwo jest systemowo rasistowskie. Jak wszystkie istoty ludzkie, biali ludzie są socjalizowani. Nasze obecne społeczeństwo socjalizuje białych ludzi do przyjęcia narracji anty-czarności.

Rozdział 7 - Rasowe wyzwalacze dla białych ludzi

Niniejszy rozdział rozpoczyna się od rozważenia i zbadania skutków i rezultatów sytuacji, w których biali ludzie są włączani do rozmów na temat rasy i rasizmu. Ogólnie rzecz biorąc, biali ludzie żyją w stanie komfortu rasowego, ponieważ żyją w izolowanych środowiskach przywilejów rasowych. Są otoczeni przez białych ludzi i nie muszą stawiać czoła nierównościom rasowym w społeczeństwie.

Jednak stres rasowy może pojawić się, gdy białym ludziom przypomina się i kwestionuje ślepotę na kolor, merytokrację i indywidualizm. Kiedy wyzwania dotyczące tych rzeczy wyzwalają ich, nie są wtedy w stanie odpowiedzieć konstruktywnie. Oto niektóre z powszechnych przykładów reakcji na te wyzwania:

Złość
Wycofanie się z umowy
Ubezwłasnowolnienie emocjonalne
Wina
Argumentacja
Dysonans poznawczy

Różnica między uprzedzeniami rasowymi/dyskryminacją a rasizmem

DiAngelo rozróżnia w swojej pracy uprzedzenia rasowe i rasizm. Uprzedzenie na tle rasowym to uprzedzenie danej osoby oparte wyłącznie na jej grupie rasowej. Uprzedzenie to staje się dyskryminacją, jeśli osoba ta postępuje zgodnie z nim. Dlatego osoba z każdej grupy rasowej może być uprzedzona rasowo i dyskryminować inną grupę rasową.

Jednak rasizm jest zasadniczo inny. Rasizm może wystąpić tylko wtedy, gdy grupa rasowa ma więcej władzy niż inna grupa i systematycznie wykorzystuje ją przeciwko swoim członkom. Uprzedzenia są włączane do praw, instytucji, polityki i norm społeczeństwa. Konstrukty te są następnie wykorzystywane do dyskryminacji grupy, a nie na poziomie indywidualnym. Dlatego czarni ludzie nie mogą być rasistami wobec białych, ze względu na brak równowagi sił między nimi.

Biała kruchość wiąże się z niezrozumieniem i zaprzeczeniem rozróżnienia między uprzedzeniami a rasizmem.

Rozdział 8 - Wynik: Biała Kruchość

Badania sugerują, że idee dotyczące rasy są konstruowane już w przedszkolu. Pomimo tego, biali dorośli często zaprzeczają istnieniu rasowych przywilejów. Kiedy są kwestionowane, uciekają się do samoobrony. W rozmowach o rasie i rasizmie biali ludzie często określają się jako ofiary lub "zaatakowani". Te twierdzenia dotyczące niesprawiedliwego traktowania to obwinianie innych za ich dyskomfort związany z rasizmem. DiAngelo zwraca uwagę, że kruchość białych nie jest w rzeczywistości kruchością, ale może być formą zastraszania, która pozwala białym ludziom odzyskać kontrolę. Dlatego też składniki białej kruchości zapewniają białym ludziom pocieszający i nietrwały mechanizm obronny.

Biała kruchość służy więc zaprzeczaniu istnieniu rasizmu. Pomaga białym ludziom czuć się komfortowo w związku z uprzywilejowaną pozycją, jaką zajmują w społeczeństwie. Te dwa punkty są ze sobą powiązane. Zaprzeczanie rasizmowi pozwala białym ludziom postrzegać ich uprzywilejowaną pozycję jako naturalny wynik. Dlatego czują się komfortowo z tą "naturalną" pozycją.

Kruchość w białej kruchości bierze się ze składników tej kontry. Po pierwsze, założenia białych ludzi dotyczące rasizmu nie są poparte logiką. Dodatkowo, uprzedzenia ludzi mogą nie być świadomie przedstawiane. Jednakże, jeśli naciskać na sprawę, biali ludzie przyznają się do takich rzeczy jak to, że boją się młodych czarnych mężczyzn. Ze względu na tę kruchość, nie potrzeba wiele, aby zakłócić ich rzekomą stabilność. W konsekwencji pojawiają się negatywne emocje i działania.

Rozdział 9 - Biała kruchość w działaniu

Opierając się na punktach z ostatniego rozdziału, ten rozdział opisuje niektóre uczucia i zachowania związane z białą kruchością:

Unikanie
Zaprzeczenie
Płacz
Arguing

Każda z tych reakcji nie jest produktywna. Te emocjonalne reakcje blokują wszelkie punkty wejścia do refleksji i zaangażowania w treść.

Rozdział 10 - Biała kruchość i zasady zaangażowania

DiAngelo daje też czytelnikowi rady, jak podchodzić do białych ludzi, gdy rozmawiają o rasie. Na podstawie dziesięcioleci doświadczeń DiAngelo zidentyfikował niewypowiedziane zasady udzielania informacji zwrotnej na temat rasistowskich założeń i wzorców. Kardynalną zasadą było, by w ogóle nie udzielać informacji zwrotnej. Biała kruchość zawsze ukarze osobę udzielającą informacji zwrotnej i zażąda od niej milczenia. Pomimo tego, informacja zwrotna jest fundamentalna dla nas, abyśmy mogli zająć się rasizmem i go zdemontować.

Skupienie się na informacji zwrotnej, a nie na jej przekazaniu lub posłańcu, jest kluczem do zbudowania wytrzymałości niezbędnej do dalszego zaangażowania.

DiAngelo podaje przykład jednego z warsztatów antyrasistowskich, które prowadziła. Spotkała się z kobietą, która wychowała się w Niemczech, zanim przeniosła się do USA. W niemieckim mieście, w którym dorastała, twierdziła, że nie było tam czarnych ludzi. Dlatego też nie nauczono jej pojęcia rasy i rasizmu. DiAngelo zapytał następnie kobietę, czy uważa, że oglądanie amerykańskich filmów lub mieszkanie w USA przez ponad 20 lat mogło zachęcić ją do rasistowskich idei. Autor zadał jedynie pytanie o możliwość narażenia jej na rasistowskie idee. Reakcja kobiety była wściekła i powiedziała, że nigdy więcej nie weźmie udziału w warsztatach prowadzonych przez DiAngelo. To tylko jeden z przykładów Białej Kruchości, których DiAngelo doświadczyła podczas prowadzenia swoich warsztatów. Każde doświadczenie ma ten sam wzór: proste pytanie o rasizm, silna reakcja emocjonalna i kolejne negatywne zachowania.

Najważniejszym skutkiem jest jednak to, że te wybuchy i zachowania zamykają rozmowę. Uniemożliwia to również rozpoczęcie wielu dyskusji w społeczeństwie. Wielu czarnych ludzi unika rozmów z białymi, ponieważ obawiają się potencjalnie negatywnych reakcji. W ten sposób kruchość białych odgrywa ogromną rolę we wzmacnianiu rasizmu.

Jeśli nie potrafisz nawet o tym mówić, to z pewnością nie podejmiesz działań, aby to zlikwidować.

Rozdział 11 - Łzy białych kobiet

Kolejny krytyczny punkt, który należy wynieść z tej książki, został poruszony w rozdziale 11. DiAngelo nakreśla historyczny wpływ łez białych kobiet na czarnych i białych mężczyzn. Serdeczne emocje są niezbędne dla każdego, ale kiedy płaczemy, jest to polityczne. Emocje są kształtowane przez nasze uprzedzenia, przekonania i ramy kulturowe. Dodatkowo, nasze emocje napędzają nasze zachowanie. Kiedy biała kobieta płacze z powodu rasizmu, uwaga kieruje się na nią. Dla czarnych ludzi jest to tylko kolejna demonstracja białego przywileju. Zamiast uwagi skierowanej na walkę z rasizmem, uwaga jest skierowana na białą kobietę.

Rozdział 12 - Dokąd zmierzamy?

"Kluczem do pójścia do przodu jest to, co robimy z naszym dyskomfortem. Możemy go użyć jako drzwi na zewnątrz - obwiniając posłańca i lekceważąc wiadomość. Albo możemy użyć go jako drzwi do środka, pytając: Dlaczego to mnie niepokoi? Co by to dla mnie znaczyło, gdyby to była prawda?". - Robin DiAngelo

Ta książka kończy się tym, gdzie musimy pójść do przodu. Musimy rozważyć uprzedzenia nieodłącznie związane ze sposobem, w jaki biali ludzie podchodzą do rasizmu. Musimy spróbować i rozwinąć różne uczucia, które przyspieszają nasze całożyciowe podróże w celu zajęcia się nieświadomymi uprzedzeniami rasowymi. Niektóre emocje mogą wzmacniać białą kruchość i musimy je podważyć. Zamiast tego powinniśmy odpowiadać na pytania o rasę za pomocą:

Wdzięczność
Motywacja
Pokora

W oparciu o te reakcje emocjonalne, zachowania, które mogłyby się następnie wytworzyć to:

Refleksja
Zaręczyny
Zrozumienie

Musimy więc wszyscy szukać więcej informacji i domagać się, by w szkołach uczono o słabości białych. Musimy też budować autentyczne relacje międzyrasowe.

Wreszcie, nie możemy pozostać wygodni. Nigdy nie uporamy się z rasizmem pozostając biernymi; wymaga to odwagi i celowości, ale musimy to zrobić.

Ocena

Oceniamy tę książkę na 4,2/5.

PDF, Darmowy Audiobook i Animowane Streszczenie Białej Kruchości

Jeśli masz uwagi do tego podsumowania lub chciałbyś się podzielić tym, czego się nauczyłeś, skomentuj poniżej lub napisz do nas na Twitterze @storyshots.

Jesteś nowy w StoryShots? Pobierz wersje audio i animowane tego streszczenia oraz setek innych bestsellerowych książek z dziedziny literatury faktu w naszej darmowa aplikacja z najwyższej półki. W 175 krajach pojawiła się #1 w Apple, The Guardian, The UN i Google.

Zamów książkę lub kupić audiobook za darmo na Amazonie, aby zanurzyć się w szczegóły.