White Fragility van Robin DiAngelo Samenvatting en Analyse
Waarom het voor blanken zo moeilijk is om over racisme te praten
Het leven wordt druk. Heeft Witte Breekbaarheid: Waarom het voor blanken zo moeilijk is om over racisme te praten... stof heeft verzameld op uw boekenplank? Pak in plaats daarvan nu de belangrijkste ideeën op.
We zijn nog maar aan het oppervlak. Als je het boek nog niet hebt, bestel dan de boek of de gratis luisterboek op Amazon voor de sappige details.
Synopsis
Witte Breekbaarheid: Waarom het voor blanken zo moeilijk is om over racisme te praten... is een boek uit 2018 dat diep ingaat op de rassenverhoudingen in de Verenigde Staten. Dit boek richt zich vooral tot blanken. De auteur, Robin DiAngelo, beschrijft white fragility als hoe witte mensen defensief worden als ze te horen krijgen dat ze baat hebben bij racisme. Het boek geeft voorbeelden van het bestaan van white fragility. Bovendien legt Robin DiAngelo de negatieve gevolgen van white fragility uit en hoe we die kunnen bestrijden. Het boek concludeert dat de beste manier om racisme aan te pakken is om witte mensen proactief uit te dagen.
Het perspectief van Robin DiAngelo
De auteur van dit boek, Robin DiAngelo, is een Amerikaanse academica. Zij werkt al vele jaren binnen het specialisme van de kritische discoursanalyse en whiteness studies. Ze is al meer dan twintig jaar docent raciale en sociale rechtvaardigheid. Bovendien heeft Robin gewerkt als hoogleraar multicultureel onderwijs aan de Westfield State University. Momenteel is ze universitair hoofddocent aan de Universiteit van Washington. DiAngelo bedacht de term 'white fragility' in 2011 in een van haar academische artikelen.
DiAngelo baseert een groot deel van dit boek op haar ervaringen als professioneel diversiteitsconsultant. In die tijd gaf ze diversiteitsworkshops voor bedrijven en andere organisaties. Tijdens deze workshops merkte ze voor het eerst hoe defensief blanke mensen zijn over het profiteren van racisme.
Hoofdstuk 1 - De uitdagingen van het praten met blanken over racisme
Dit hoofdstuk biedt een inleiding tot de twee belangrijkste uitdagingen om met blanke mensen over racisme te praten. DiAngelo beschrijft deze als:
- Een beperkt begrip van socialisatie
- Een simplistisch begrip van racisme
Blanke mensen zijn gesocialiseerd om te zien dat ras belangrijk is. Zij staan echter niet stil bij hun ras en de gevolgen daarvan. DiAngelo legt uit hoe deze socialisatie heeft plaatsgevonden door de westerse ideologieën van individualisme en objectiviteit. Een individualistisch idee van de wereld hebben betekent dat je alleen jouw ervaring ziet. Je ziet jezelf niet collectief met blanke mensen.
Het benoemen van ras is echter een kritische component van het opbouwen van raciale vaardigheden. Daarom is het noodzakelijk om kritisch om te gaan met het onderwerp ras. Daarenboven moeten blanke mensen nadenken over de impact van het lid zijn van hun raciale groep. Dit begrip is nodig om blanke kwetsbaarheid te overwinnen, omdat het helpt ons raciale uithoudingsvermogen op te bouwen.
Hoofdstuk 2 - Racisme en witte suprematie
Dit hoofdstuk gaat over hoe ras louter sociaal geconstrueerd is. We moeten ras begrijpen voordat we racisme en blanke kwetsbaarheid kunnen aanpakken.
De maatschappij versterkt het idee dat ras samenhangt met grote genetische verschillen. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is ras geen genetische realiteit.
Verschillen in onze huidskleur correleren niet betrouwbaar met onderliggende genetische variaties. Het zijn slechts oppervlakkige verschillen die samenhangen met de geografische gebieden waarin de voorouders van mensen zich hebben aangepast. Dit betekent dus dat ras eerder als een sociale constructie dan als een biologische waarheid kan worden gezien. Of, eenvoudiger gezegd, ras is slechts een verzameling ideeën die binnen een bepaalde cultuur zijn ontstaan. Deze ideeën sturen onze gedachten en ons handelen.
Ons huidige sociale begrip van ras is nog steeds gebaseerd op genetische verschillen. Dit begrip betekent dat we geconditioneerd zijn om bepaalde groepen mensen op specifieke manieren te zien en te behandelen. DiAngelo gebruikt de VS als voorbeeld. Zij legt uit hoe ras historisch gezien heeft gediend om tegenstellingen in de kern van de stichting van het land op te lossen. De VS werd opgericht op het fundament van 'gelijkheid', maar dat is niet de realiteit. Het land is juist gebouwd op extreme ongelijkheid, met Europese Amerikanen die slaven bezaten en Afrikaanse Amerikanen tot slaaf maakten.
Om dit gebrek aan gelijkheid in de VS te rechtvaardigen werd in de 18e eeuw door Europese Amerikanen de rassenleer geïntroduceerd. De rassenleer was een vorm van pseudowetenschap die beweerde dat Afrikaanse Amerikanen genetisch inferieur waren aan Europese Amerikanen. Gebaseerd op deze vooronderstelling, bleven Europese Amerikanen Afrikaanse Amerikanen minder rechten geven. Bovendien kregen Europese Amerikanen bepaalde privileges. Daarom werd ongelijkheid tussen Afro-Amerikanen en Europeanen gerechtvaardigd door pseudowetenschap. Deze ongelijkheid bestaat nog steeds. Het was ook het begin van wat we nu zien als de raciale benamingen "zwart" en "blank".
Vandaag de dag zijn blanke mensen nog steeds bevoorrecht op juridisch, politiek, economisch en sociaal gebied. Het hebben van deze privileges leidt tot ontkenning van dezelfde privileges voor anderen. Vóór de bevrijding hadden blanken het recht om slaven te houden. Na de afschaffing behielden blanken zaken als stemrecht, terwijl niet-blanken dit recht niet hadden. Deze historische feiten bevorderen de witte suprematie, waarbij witheid of witte ervaringen als ideaal worden gezien.
Blankheid is jarenlang gebruikt als een sociaal construct. Zo werd de term "wit" alleen gebruikt voor bepaalde etnische groepen uit Europa. De Ierse en Italiaanse Amerikanen vielen daar pas aan het eind van de 19e eeuw onder. Om deze groepen uiteindelijk als blanke te accepteren, moesten ze zich assimileren in de sociale constructies van blankheid die waren opgesteld. Ze moesten bijvoorbeeld Engels leren en hun oude talen achterlaten. Deze gedragsverandering toont aan dat ras geen natuurlijk onderscheid is tussen twee reeds bestaande groepen van "witte" en "zwarte" mensen. In plaats daarvan gaat ras over sociale superioriteit en inferioriteit. Daarom is rassenongelijkheid systemisch. Het was en is doordrongen van de sociale, culturele, politieke en economische realiteit van het land.
De ongelijkheid in het moderne Amerika illustreert deze systematische ongelijkheid. Blanke mensen vormen:
- 100% van de tien rijkste Amerikanen
- 90% van het Amerikaanse Congres
- 96% van Amerikaanse staatsgouverneurs
- 100% van de top Amerikaanse militaire adviseurs
- 84% van voltijdse universiteitsprofessoren
- 90-95% van de mensen die beslissen welke TV shows, muziekalbums en boeken geproduceerd en gepubliceerd worden...
Hoofdstuk 3 - Racisme na de burgerrechtenbeweging
Stel dat je een simplistisch begrip van racisme aanneemt. In dat geval gelooft u dat de burgerrechtenbeweging een einde maakte aan racistische praktijken in Amerika. Racisme is echter systemisch en zeer aanpasbaar. Racisme sijpelt in moderne normen, beleid en praktijken. Vandaar dat we dezelfde raciale resultaten zien als voor de burgerrechtenbeweging.
Modern racisme houdt stand door de kleurenblinde ideologie. Kleurenblindheid lijkt misschien goed bedoeld. Maar beweren dat je geen ras ziet, maakt het moeilijk om onbewuste racistische overtuigingen aan te pakken. Ontkennen dat je ras ziet kan de realiteit van racisme ontkennen. Het aannemen van rasneutraal taalgebruik stelt racisme in de moderne wereld nauwelijks ter discussie.
Zo accepteert de Amerikaanse samenleving niet langer het openlijk uiten van raciale vooroordelen. Rasneutraal taalgebruik maakt het echter steeds moeilijker om raciale vooroordelen te ontdekken. Daardoor blijven de vooroordelen onbewust. Deze onbewuste vooroordelen komen tot uiting in de segregatie van buurten in Amerika. Wettelijk gesanctioneerde segregatie mag dan tot het verleden behoren, maar moderne Amerikanen worden nog steeds gesegregeerd door waar zij wonen. Blanke Amerikanen beslissen waar ze willen wonen en wonen ver weg van zwarte Amerikanen. DiAngelo beschrijft het fenomeen witte vlucht. Van witte vlucht is sprake wanneer blanken besluiten wijken te verlaten wanneer 7% of meer van de bewoners zwart is.
Blanken beschrijven deze buurten als "gevaarlijk" of "vol misdaad". Dit zijn codewoorden geworden voor zwarte buurten. Blanke buurten worden daarentegen beschreven als "veilig" en "schoon". Dit betekent dat witte mensen racistisch kunnen zijn zonder het te lijken of zich zelfs maar bewust te zijn van hun vooroordelen.
Het gevolg van deze segregatie is dat witte mensen les krijgen op witte scholen en op hun werk en in de media die zij consumeren omringd worden door witte mensen. Deze isolatie biedt een aanwijzing waarom witte mensen zich niet bewust zijn van de problemen van racisme. Ze zien het niet, en dus erkennen ze het niet.
Hoofdstuk 4 - Hoe bepaalt ras het leven van blanken?
In dit hoofdstuk introduceert DiAngelo acht fundamentele aspecten van witte kwetsbaarheid. Ze zijn gebaseerd op raciale identificatie en versterking:
- Het gevoel erbij te horen. Overal waar een blanke in een cultuur kijkt, ziet hij andere blanken. Ze zien leiders, auteurs en beroemdheden. Een cultuur die gedomineerd wordt door blanken, geeft aan blanken de boodschap "jij hoort hier" en aan zwarten de boodschap "jij hoort hier niet".
- Vrijheid van de last van het ras
- Vrijheid van verkeer
- Het label "rechtvaardig" krijgen.
- Zichzelf als raciaal onschuldig bestempelen. Blanken associëren zwarte en latino mannen vaak met criminaliteit vanwege de beelden van zwarte en latino mensen in de media. De perceptie van blanken van het misdaadniveau in een buurt is dus direct gecorreleerd met het aantal jonge mannen van kleur dat er woont. Dit vertaalt zich ook in het strafrecht. De politie en rechters arresteren, veroordelen en doden onevenredig veel zwarte en Latino mannen...
- Rassenscheiding
- Witte solidariteit
- Zich niet bewust zijn van de raciale geschiedenis van het land...
Deze aspecten maken dat blanken de goede oude tijd romantiseren en het blanke voordeel beschermen. Bovendien hebben zwarte mensen meestal niet dezelfde ervaringen in het leven. DiAngelo wijst erop dat wit privilege niet betekent dat alle blanken het gemakkelijk hebben. Ook blanken kunnen ontberingen hebben. Wit privilege betekent gewoon dat witte mensen bepaalde voordelen genieten vanwege hun witheid.
Hoofdstuk 5 - De goede/slechte binair
Na de burgerrechtenbeweging ontstond een tweedeling. Mensen geloofden dat kwaadaardige daden van extreme vooroordelen racistisch waren en dat alleen slechte mensen deze daden begingen. Deze culturele norm is een goed/slecht binair. Blanken begonnen handelingen die leken op de zuidelijke aanvallen van blanke supremacisten in de jaren vijftig en zestig te associëren met racisme. Deze tweedeling helpt niet. Het maakt het voor de gemiddelde blanke onmogelijk om minder openlijke vormen van racisme te begrijpen. Een gebrek aan begrip betekent een gebrek aan actie om racisme aan te pakken.
In wezen hebben we nu een cartooneske opvatting van wat racisme is. De extreme voorbeelden van racisme die tot wetswijzigingen leidden, zijn nu wat blanken als racisme zien. De meeste blanken willen zichzelf zien als aardige, morele individuen. Omdat racisme nu bijna uitsluitend wordt geassocieerd met deze extreme daden, reageren zij slecht als zij op racistisch gedrag worden aangesproken. Blanken kunnen geloven dat zij ten onrechte worden beledigd, veroordeeld of aangevallen.
Deze gevoelens van oneerlijkheid vormen de basis van blanke kwetsbaarheid. Zich oneerlijk beledigd voelen leidt tot defensief gedrag.
Hoofdstuk 6 - Anti-zwartheid
Hoewel witte suprematie gevolgen heeft voor alle gekleurde mensen, worden zwarte mensen bijna altijd voorgesteld als de ultieme raciale "ander". Vandaar dat er een uniek anti-zwart sentiment deel uitmaakt van de blanke identiteit.
DiAngelo legt uit hoe anti-zwartheid geworteld is in verkeerde informatie, fabels, perversies, projecties en leugens over Afrikaanse Amerikanen. Daarom bestaan er onder de blanke bevolking tegenstrijdige gevoelens ten aanzien van zwarte mensen. Enkele van deze emoties zijn welwillendheid, wrok, superioriteit, haat, en, het meest fundamentele van allemaal, schuldgevoel. Blanken hebben schuldgevoelens over vroegere en huidige systematische overtredingen tegen zwarte mensen.
DiAngelo wijst er belangrijk op dat deze anti-zwartheid in alle blanken zit. Dat komt door de samenlevingen waarin we opgroeien. Blanken profiteren allemaal van racisme. De voordelen van racisme hebben niets te maken met openlijke rassendiscriminatie. Blanken profiteren van racisme, of ze dat nu leuk vinden of niet.
Een blanke kan onmogelijk opgroeien in en profiteren van onze samenleving zonder raciale vooroordelen te hebben. Dat komt omdat de samenleving systematisch racistisch is. Zoals alle mensen worden blanken gesocialiseerd. Onze huidige maatschappij socialiseert blanken om een anti-zwart verhaal aan te nemen.
Hoofdstuk 7 - Rassentriggers voor blanken
Dit hoofdstuk begint met het beschouwen en onderzoeken van de effecten en uitkomsten van gelegenheden waarbij witte mensen getriggerd worden in gesprekken over ras en racisme. Over het algemeen leven blanke mensen in een toestand van raciaal comfort, omdat ze in een geïsoleerde omgeving met raciale privileges leven. Zij worden omringd door witte mensen en hoeven de raciale ongelijkheden in de samenleving niet onder ogen te zien.
Raciale stress kan echter optreden wanneer blanken worden herinnerd aan en uitgedaagd over kleurenblindheid, meritocratie en individualisme. Wanneer uitdagingen op deze punten hen triggeren, zijn zij niet in staat constructief te reageren. Dit zijn enkele veel voorkomende voorbeelden van reacties op deze uitdagingen:
- Woede
- Intrekking
- Emotioneel onvermogen
- Schuldgevoel
- Argumentatie
- Cognitieve dissonantie
Het verschil tussen rassenvooroordelen/discriminatie en racisme
DiAngelo maakt in haar werk onderscheid tussen raciale vooroordelen en racisme. Vooroordelen op grond van ras zijn iemands vooroordelen die louter gebaseerd zijn op zijn raciale groep. Dit vooroordeel wordt dan discriminatie als men ernaar handelt. Daarom kan iemand van om het even welke raciale groep raciaal bevooroordeeld zijn en een andere raciale groep raciaal discrimineren.
Racisme is echter fundamenteel anders. Er is pas sprake van racisme wanneer een raciale groep meer macht heeft dan een andere groep en die macht systematisch tegen haar leden gebruikt. De vooroordelen worden opgenomen in wetten, instellingen, beleid en normen van de samenleving. Deze constructies worden dan gebruikt om een groep te discrimineren, in plaats van op individueel niveau. Daarom kunnen zwarte mensen niet racistisch zijn tegen blanken, vanwege het machtsevenwicht tussen hen.
Witte kwetsbaarheid houdt in dat het onderscheid tussen vooroordelen en racisme verkeerd wordt begrepen en ontkend.
Hoofdstuk 8 - Het resultaat: Witte Breekbaarheid
Uit onderzoek blijkt dat ideeën over ras al op de kleuterschool worden gevormd. Desondanks ontkennen blanke volwassenen vaak dat er op ras gebaseerde privileges bestaan. Wanneer ze worden uitgedaagd, nemen ze hun toevlucht tot zelfverdediging. In gesprekken over ras en racisme zullen blanken zichzelf vaak karakteriseren als slachtoffer of 'aangevallen'. Met deze beweringen over oneerlijke behandeling geven zij anderen de schuld van hun ongemak met racisme. DiAngelo wijst erop dat white fragility eigenlijk niet fragiel is, maar in plaats daarvan een vorm van pesten kan zijn waardoor blanken weer controle krijgen. De componenten van witte breekbaarheid bieden witte mensen dus een geruststellend en zwak verdedigingsmechanisme.
Blanke kwetsbaarheid dient dus om het bestaan van racisme te ontkennen. Het helpt witte mensen zich comfortabel te voelen over de bevoorrechte positie die zij in de samenleving innemen. Deze twee punten zijn met elkaar verbonden. Door racisme te ontkennen kunnen blanken hun bevoorrechte positie zien als een natuurlijke uitkomst. Daarom voelen zij zich comfortabel met die 'natuurlijke' positie.
De kwetsbaarheid van de blanke komt voort uit de onderdelen van deze contraptie. Ten eerste worden de veronderstellingen van blanken over racisme niet gestaafd door logica. Daarnaast worden de vooroordelen van mensen misschien niet bewust weergegeven. Maar onder druk zullen blanken dingen toegeven als angst voor jonge zwarte mannen. Door deze kwetsbaarheid is er niet veel voor nodig om hun veronderstelde stabiliteit te verstoren. Vervolgens ontstaan negatieve emoties en acties.
Hoofdstuk 9 - Witte breekbaarheid in actie
Voortbouwend op de punten uit het vorige hoofdstuk, beschrijft dit hoofdstuk enkele gevoelens en gedragingen die samenhangen met witte breekbaarheid:
- Vermijding
- Het ontkennen van
- Huilen
- Ruzie
Elk van deze reacties is niet productief. Deze emotionele reacties blokkeren elk aanknopingspunt voor reflectie en betrokkenheid bij de inhoud.
Hoofdstuk 10 - Witte breekbaarheid en de inzetregels
DiAngelo geeft de lezer ook advies over hoe witte mensen te benaderen als ze over ras praten. Op grond van tientallen jaren ervaring heeft DiAngelo onuitgesproken regels vastgesteld voor het geven van feedback over racistische aannames en patronen. De kardinale regel was om helemaal geen feedback te geven. Witte breekbaarheid zal altijd de persoon die feedback geeft afstraffen en van hem/haar stilte eisen. Toch is feedback van fundamenteel belang om racisme aan te pakken en te ontmantelen.
Focussen op de feedback, in plaats van op de aflevering of de boodschapper, is de sleutel tot het opbouwen van het uithoudingsvermogen dat nodig is voor blijvende betrokkenheid.
DiAngelo geeft het voorbeeld van een workshop antiracisme die zij mede leidde. Ze ontmoette een vrouw die in Duitsland was opgegroeid voordat ze naar de VS verhuisde. In de Duitse stad waar ze was opgegroeid, waren volgens haar geen zwarte mensen. Daarom werden haar de ideeën over ras en racisme niet bijgebracht. DiAngelo vroeg de vrouw vervolgens of zij gelooft dat het kijken naar Amerikaanse films of het meer dan 20 jaar in de VS wonen, racistische ideeën kan hebben aangewakkerd. De auteur stelde slechts een vraag over de mogelijkheid dat zij aan racistische ideeën was blootgesteld. De vrouw reageerde furieus en zei dat ze nooit meer een workshop van DiAngelo zou bijwonen. Dit is slechts één voorbeeld van White Fragility dat DiAngelo tijdens haar workshops heeft meegemaakt. Elke ervaring vertoont hetzelfde patroon: een eenvoudige vraag over racisme, een sterke emotionele reactie en daaropvolgend negatief gedrag.
Het belangrijkste resultaat is echter dat deze uitbarstingen en gedragingen het gesprek doen stilvallen. Het voorkomt ook dat veel discussies, in de samenleving, überhaupt beginnen. Veel zwarte mensen vermijden deze gesprekken met blanken omdat ze bang zijn voor de mogelijk negatieve reacties. Witte kwetsbaarheid speelt dus een enorme rol in het versterken van racisme.
Als je er niet eens over kunt praten, dan ga je zeker geen actie ondernemen om het uit te roeien.
Hoofdstuk 11 - Tranen van blanke vrouwen
Een ander kritisch punt uit dit boek komt aan de orde in hoofdstuk 11. DiAngelo schetst de historische impact van de tranen van blanke vrouwen op zwarte mensen en blanke mannen. Hartelijke emoties zijn essentieel voor iedereen, maar als we huilen is dat politiek. Emoties worden gevormd door onze vooroordelen, overtuigingen en culturele kaders. Bovendien bepalen onze emoties ons gedrag. Als een blanke vrouw huilt over racisme, gaat de aandacht naar haar. Voor zwarte mensen is dit gewoon weer een demonstratie van wit voorrecht. In plaats van aandacht te besteden aan het aanpakken van racisme, gaat de aandacht naar de blanke vrouw.
Hoofdstuk 12 - Hoe nu verder?
"De sleutel tot vooruitgang is wat we doen met ons ongemak. We kunnen het gebruiken als een deur naar buiten - de boodschapper de schuld geven en de boodschap negeren. Of we kunnen het gebruiken als een deur naar binnen door ons af te vragen: "Waarom maakt dit me onzeker? Wat zou het voor mij betekenen als dit waar zou zijn?" - Robin DiAngelo
Dit boek sluit af met de vraag waar we heen moeten. We moeten nadenken over de vooroordelen die inherent zijn aan de manier waarop blanke mensen racisme benaderen. We moeten proberen andere gevoelens te ontwikkelen die onze levenslange reis naar het aanpakken van onbewuste raciale vooroordelen versnellen. Bepaalde emoties kunnen blanke kwetsbaarheid versterken, en die moeten we bestrijden. In plaats daarvan moeten we vragen over ras beantwoorden met:
- Dankbaarheid
- Motivatie
- Nederigheid
Op basis van deze emotionele reacties zijn de gedragingen die vervolgens kunnen worden geproduceerd:
- Reflectie
- Verloving
- Inzicht in
We moeten dus allemaal meer informatie zoeken en eisen dat blanke kwetsbaarheid op scholen wordt onderwezen. We moeten ook authentieke cross-raciale relaties opbouwen.
Tenslotte mogen wij ons niet op ons gemak voelen. We zullen racisme nooit aanpakken door passief te zijn; er is moed en intentionaliteit voor nodig, maar we moeten het doen.
Beoordeling
Wij beoordelen dit boek met 4,2/5.
PDF, gratis luisterboek en geanimeerde samenvatting van White Fragility
Als u feedback hebt over deze samenvatting of wilt delen wat u hebt geleerd, reageer dan hieronder of tweet naar ons @storyshots.
Nieuw bij StoryShots? Ontvang de audio- en geanimeerde versies van deze samenvatting en honderden andere bestsellers van non-fictie boeken in onze gratis top-ranking app. Het is #1 vermeld door Apple, The Guardian, de VN en Google in 175 landen.
Bestel het boek of krijg het audioboek gratis op Amazon om in de details te duiken.
Gerelateerde boeksamenvattingen
De Autobiografie van Martin Luther King
Hoe vrienden te winnen en mensen te beïnvloeden
De Autobiografie van Malcolm X
De Autobiografie van Martin Luther King
Hoe Amerika te vernietigen in drie eenvoudige stappen
EN 
PT 
ES 
JA 
DE 
FR 
TR 
IT 
AR 
PL 
UK 
SV 
NL 
KO